عصبانیت

همیشه دلم می‌خواست توی زندگی‌ام به جایی برسم که اگر کسی منو تحقیر کرد و دست‌کم گرفت اینقدر نمونه‌های زیادی از کار‌های بزرگی که تونستم انجام بدم تو ذهن‌ام داشته باشم، که بدون بهم ریختن اعصابم یه نگاه به طرف بکنم و یه لبخند بزنم (حتما از سر رضایت از خودم) و بعد کسی که تحقیرم کرده رو ترک کنم و برم پی کار خودم.

از اونجایی که دیشب یکی از اعضای فامیل منو جلو بقیه تحقیر کرده و مامانم خیلی ناراحت شده که اینطور درمورد پسرش فکر میکنن این بحث برام یادآور شد.

اما خب وسط نوشتن همین متن سوالی به ذهنم رسید، اصلا چرا ما به اینکه دیگران چه فکری در موردمون میکنن اهمیت میدیم؟

افرادی که نظرشون در مورد ما به هر شکلی که باشه اصلا فرقی نداره.. ولی ما بازم دلمون میخواد اونا فکر های خوبی در موردمون داشته باشن و فکر کنن ما خیلی خفنیم!

اصلا چیه قضیه اش؟

من خیلی خوشحالم که فکرای اون طرف در مورد من همش اشتباهه، خیلی خوشحالم که از بس منو نمی‌شناسه اینقدر منو بی ارزش و ناتوان تصور کرده.. فرض کن فکراش درست بود و من ناراحت میشدم که چرا شخصیت واقعی من به زبون اموده وسط یه جمع ! خیلی خیلی بد میشد..خیلی بد ...

بی خبر

من هر سال شب تولدم یه برنامه یک ساله برای خودم مریزم و یه چک لیست خفن آماده میکنم. با تموم شدن اون سال و رسیدن شب تولد بعدیم من باید اون کاغذو پیدا کنم و بخونم و ببینم که چیکار کردم. البته برنامه های شش ماهه و سه ماهه نیز داریم و خیلی هم خوب است.

چیزی که خیلی خوشحالم میکنه اینه که هنوز یک ماه مونده به تولدم و من خیلی زود تر از این حرفا همه کارایی که باید میکردمو بی نقص انجام دادم و حتی جلو تر هم زدم . چیزی که عجیبه اینه که این یادداشتی که پارسال نوشتم سخت ترین لیست #ماست_دو (Must Do) ای بود که تا حالا نوشتم. نمیدونم چطور اینکارو کردم اما فهمیدم من ظرفیت هایی داشتم که نمیدونستم و ازشون استفاده نمیکردم.

حالا دیگه ظرفیت های زیادی از خودم سراغ دارم. 

اگه استفاده نکنم حتما خرم.

شما هم از ظرفیت هاتون بی خبرین؟