میل ناتمام

نمیدونم این میل ناتموم به نوشتن کی از سرم میفته؟ هرجا میرسم دارم چیز مینویسم و ابدا ممکن نیست یک نخ تسبیح پیدا کنی این وسط که این حرفا رو به هم وصل کنه.

همین الان توئیتر خوندم: 

"قدیم این موقع‌ها وقت برداشتن "کد ریزش برگ" و اضافه کردن کد "بارش برف" به قالب وبلاگ بود."

یادم افتاد چقدر این جایی که حالا دیگه اصلا بهش سر نمیزنم برام پر از خاطره است. چقدر شبانه روز رو اینجا بودم و صفحه های کسایی که لینک شده بودن رو دنبال می‌کردم. پس کجا رفت اون همه حس؟ پس کجا رفت اون روز هایی که واقعا دغدغه ها اینقدر جدی نبودن. اصلا انگار هزاران هزار سال گذشته و همممه چیز عوض شده.

یادمه چطور یه روز کامل میتونستم حس خوب داشته باشم. چقدر اونموقع غمگین بودن هم حس و طعم سانتیمانتال و قشنگ تری داشت.

نمیخوام فکر کنم به اینکه این تغییرات به خاطر اینه که من همیشه الکی خوشبین بودم. اگر اینطور باشه خیلی چیزا رو از دست میدم.

 

ترجیح میدم اینطوری فکر کنم که همه چیز قشنگی و عمق خودشو داره و این منم که حواسم بهشون نیست.

 

الان شاید نشستن کنار آتیش و خیره شدن به یه نقطه نامعلوم موقع چایی خودن بتونه فرصت خوبی باشه برام. که فکر کنم. که یکی یکی اون روزهایی که همه چیز خوب بود رو به یاد بیارم.

حرف هایی که بیرون میزنند

برای نوشتن قبل از مهارت، فضا، دلیل، آمادگی و .. نیاز شدید هست به حس نتونستن!

اینکه دیگه نتونی چیزی رو نگه داری و کلمه ها از همه جات بزنن بیرون ...

واقعا چطور میشه حرفی رو که نمیخوای بزنی از تو دلت بکشی بیرون بخشش کنی رو کاغذ قلم و این صفحه های صفر یک صفر یک ؟

حرف ها روی هم جمع میشن جمع میشن تا میرسن به جایی که توی هم گره میخورن و تو نمیتونی گره هاشونو باز کنی ، نمیتونی هضمشون کنی .. نمیتونی از کنارشون بگذری و بری.. یه جا بالاخره گیرت میندازن و تا خالیشون نکنی اون نکبت تمومی نداره . گاهی گوشای یه رفیقو میگیری به حرف، گاهی یه نفرو به صورت رندوم انتخاب میکنی برای شنیدن حرف هات و گاهی هم مینویسیشون . حرف ها با کلمه ها و جمله ها بیرون ریخته میشن ولی باز هم من فکر میکنم این کلمه ها نیستن که کار اصلی رو انجام میدن. این خسته شدن تو از نگفتن حرف هاست که باعث میشه حرف ها زده بشن. حرف ها خیلی مهم اند. حرف ها یک تکه از شما هستن که یهو در میرن و میرن و میرن و خیلی هاشون دیگه برنمیگردن.

تیکه های رفته تون رو بذارین یه جا بمونن، یه موقعی برگردین سراغشون و با تکه هایی از خودتون ملاقات کنین، تکه هایی از خود قبلیتون ، خودتون؟ چی میگم من ؟

طوفان ذهنی

چند وقت است که مدام به این فکر میکنم که بالاخره چه‌کار که بکنم بهتر است؟

به دنبال یک ایده باشم برای راه اندازی یک استارت آپ ؟

پروژهایی که از مدت ها پیش روی دستم مونده و هنوز تموم نشده رو تموم کنم ؟

برم سراغ کسب مهارت جدید؟

مهارت هایی که دارم رو ارتقا بدم؟

ساعت کاریم رو بیشتر کنم؟

به شغل های دیگه و پیشنهادات دیگران فکر کنم یا تمرکز کنم روی شغل فعلی و اصلیم؟

اصلا ول کنم برم کتاب بخونم ؟

همشو باهم انجام بدم؟

این همه سوال و بسیاری دیگه که ننوشتم هر روز توی ذهنم تکارا میشن، گاهی به این فکر میفتم که درباره تجربیات شغلیم بنویسم و کم کم همکار هامو پیدا کنم! این کار شاید بتونه به یه گروه آدم کمک کنه تا مهارت هاشون رو ارتقا بدن و در مسیر شغلیشون (منظورم تدریس زبان انگلیسیه) موفق تر باشن، اما خب سوال اساسی اینجاست اصلا کسی هست که دلش بخواد تجربیات منو که تازه کار هم هستم رو بخونه ؟ اصلا چی میتونه این تجربیات رو جذاب کنه ؟میشه چنین چیزی؟ 

نمیدونم قراره کدوم مسیرو پیش بگیرم ولی خیلی زود باید انتخاب کنم. 

اگر تجربه یا اطلاعاتی دارین که مرتبطه حتما باهام در میون بذارید. نیاز دارم !

صدای پامو دوست ندارم

چند روز پیش سر یکی از کلاس هام (زبان) بحث موسیقی پیش اومد.

واسه اینکه به حرف بکشمشون باید از همه میخواستم که نظرشونو در مورد موسیقی بدن و سبک مورد علاقشون رو بگن.

یکیشون گفت من از موسیقی متنفرم. از هرموسیقی بدم میاد.

هرچی ازش سوال پرسیدم ببینم نظرشو یه جور بهتری میگه یا نه دیدم فایده نداره.

نمیتونستم همچین چیزی رو باور کنم.

گفتم تو راه میری صدای پات موسیقی داره، صدای پرنده ه موسیقی داره، لهجه ات یکی از موسیقایی ترین لهجه های یکی از موسیقایی ترین زبان های دنیاست (اصفهانی) و بعد تو میگی از موسیقی تنفر دارم؟ (فاز مذهبی برداشته بود) گفتم خود متن قرآن رو معمولی بخونی موسیقی داره حالا کاری به قرائت های مجلسی و  شاهکار های قرائت قرآن ندارم فقط تو به من بگو مگه میشه آدم باشی و از موسیقی بیزار باشی؟